Monday, 30 July 2012

Wuthering Heights



Burning passion, gothic shiver, emotional force, idyllic but bare grassland: those are the images that strike your mind when we think of Emily Brontë’s Wuthering Heights. Of the three sisters, Emily Brontë used to be the proud, reserved and independent character whose only novel dating from 1847 would become known worldwide. What was originally a novel with a high degree of emotional force and a sophisticated narrative is now turned into a rough story of blind love and blind revenge. Andrea Arnold’s adaptation contains little dialogue, almost no music but instead reveals intense images of the Yorkshire Moors, which makes us feel cold from the inside.
The basic story lines are kept the same: Catherine Earnshaw, daughter of a respectable and ancient standing family, is to be confronted with her disastrous fate when her father accommodates an orphan boy from Liverpool, who is given the unchristian name of Heathcliff. They grow op together and fall in love as teenagers until Catherine’s strategic marriage to Edgar Linton and Heathcliff’s mistreatment at the hand of her brother Hindley fill Heathcliff with an enormous passion for revenge. The effect of this revenge, which was Brontë’s sequel, is hidden in this film adaptation. Nevertheless, Heathcliff’s eyes and emotions give away what he aspires after Catherine’s death. Moreover, the movie contains several images of the young couple roaming the moors in seemingly indissociable union – an aspect that pulls in the commemoration of Brontë’s original romantic novel. However, the average images are not always as sweet as one might expect after reading the novel. The house of the Earnshaws, with little comfort except for the heat of a big fire, is represented the same way, only covered with gloom and despair. Arnolds’s naturalistic style and numerous close-ups reveal a melancholic and depressed universe. As a consequence, there’s little left of the novel’s romantic concept. Another element that deviates from the original version is the focus on Heathcliff. This was precisely what Arnold wanted since his personality is profoundly mysterious, quick tempered and not very noble. Unlike the representation of Heathcliff as a gipsy in Brontë’s novel, a black Heathcliff performs the character in the movie.

Arnold clearly has a preference for working with non-famous actors. Virtually none of the faces in the movie were ever seen on screen before. In an interview with Focus Knack, a Belgian magazine, the director confesses she prefers to work with amateurs. According to Arnold, amateurs still preserve a raw spontaneity, but as soon as they’ve acted, they are spoiled for good. Nevertheless, the entire cast proved to be professional to work with, so we may conclude that their latent talent for acting is certainly discovered now.




Yes, Andrea Arnold reaches ‘wild heights’ with her masterpiece. However, Brontë’s over romantic love story with the yearning for unity as pointed out in Catherine’s line “Nelly, I am Heathcliff”, is no longer. Nevertheless, Arnold proved with this adaptation that her naturalistic and gothic style very well match Brontë’s tormented universe: a clash between social classes, broken families as well as love and revenge under extreme circumstances. Do not expect extensive dialogue or tragic music who fits their state of mind, but that does not impede the strong emotional impact of the story. If there’s one version that is most engrossed in the personality of its doomed characters, then it certainly is Arnold’s adaptation. All things considered, we may regard Wuthering Heights as rough, yet poetic and compelling. 




-I lingered round them and wondered how any one could ever imagine unquiet slumbers for the sleepers in that quiet earth-

Sunday, 8 July 2012

Coming Soon: Ruby Sparks


Dat boeken schrijven kan leiden tot enorme gevolgen blijkt uit de nieuwe komedie van Jonathan Dayton en Valerie Faris, ook bekend als de makers van Little Miss SunshineDe reden waarom er naar hun volgende film kan worden uitgekeken is het enorme succes van hun laatstgenoemde komedie.

Iedereen herinnert zich ongetwijfeld nog de scène uit Little Miss Sunshine waar Dwayne, de zoon van de familie Hoover, ondekt dat zijn droom om piloot te worden in duigen valt wanneer hij kleurenblind blijkt te zijn. Om een of andere reden lijkt Paul Dano voorbestemd om telkens weer personages te vertolken waarin hij voor voldongen feiten komt te staan. In Ruby Sparks vertolk Paul Dano de jonge Calvin, een schrijver die succes boekte in zijn prille carrière, maar die nu moeite heeft om met een verhaal op de proppen te komen. Wanneer hij uiteindelijk inspiratie heeft en een personage creëert met de naam Ruby Sparks (Zoe Kazan), blijkt zijn imaginaire vriendin plots in levende lijve te bestaan. Yes, “He manifested a woman with his mind”.

Een origineel concept, steengoede acteurs en regisseurs die reeds bewezen hebben wat ze waard zijn, kortom: een komedie waar American Pie, noch Men In Black aan kan tippen. Ze zijn zeldzaam in hun soort.


Release Date Belgium: 19 September 2012


Thursday, 28 June 2012

Coming Soon: Anna Karenina


A love for literature is obviously the reason why I watch movies like Atonement and Pride & Prejudice, but this time Joe Wright amazed me by choosing a kind of different path with his adaptation of the Russian novel Anna Karenina. Aren’t there enough English novels to turn into an adaptation on screen, Mr. Wright? Or is it simply the power of Tolstoy’s emotional masterpiece that convinced him to sneak into the Russian literature instead of the British one?

The Russian story takes place in a setting of the high society of the 19th century. When Anna Karenina (Keira Knightly) doubts about her relationship with her husband Alexei (Jude Law), she hopelessly falls in love with the young count Vronski (Aaron Johnson), whom she met at a ball. Not only does she risk to lose her husband and son, but it also causes an enormous impact on her own life. Tolstoy’s novel is often described as an exploration of impossible love and a passion between two people. Nevertheless, the image that strikes our mind when we hear the title of the novel is generally that of Anna’s suicide. A risky novel to adapt so it seems, but if I may believe the convincing force of the trailer, Joe Wright successively transformed three novels into wonderful movies. I guess the teacups will have to step aside and make room for the fur hats.



Release date Belgium: 13 march 2013

Saturday, 16 June 2012

Coming Soon: The Great Gatsby

The renowned book by American author F. Scott Fitzgerald, with an overflow of glamour, decadence, love and hate, is soon to be released on screen by director Baz Luhrmann. This artist, probably best known for Moulin Rouge and Romeo+Juliet,  creates his own interpretation of the celebrated story with a setting in fabulous New York of the twenties. The great Gatsby follows Nick Carraway as he departs from the Midwest and moves to New York in 1922 in search of his own American dream. He ends up living next door to the millionaire Jay Gatsby, who continuously throws expensive parties for the upper class of New York City. Nick becomes the witness of an impossible love while he tries to capture the world of the super-rich and their uninterrupted illusions.

In addition to the fact that a marvellous novel is being put on screen, the cast is equally worth mentioning. Leonardo DiCaprio, Carey Mulligan and Tobey Maguire: a match of young and talented actors who will successfully represent the troubles of the twentieth century. Prepare for a journey with extravagant parties, Charleston costumes, excellent work of acting and a representation of our own modern determination and struggles.


Release date Belgium: 2 January 2013

Tuesday, 29 May 2012

Carnage

Carnage (ook wel ‘bloedvergiet’ vertaald in het Nederlands) speelt zich, anderhalf uur lang, af op dezelfde setting met maar liefst vier personages. Roman Polanski plaatst zijn acteurs in hetzelfde decor als waarin hij zich zelf ook een half jaar bevond als vergelding: een huis. Er zijn reeds genoeg geruchten de ronde gegaan over Polanski zijn verleden, maar laten we zijn werk eens beoordelen afgezien van zijn zedendelict een dertigtal jaar geleden.

Wanneer twee elfjarige jongens ruzie krijgen op school en dat leidt tot jawel, tanden uitslaan, spreken de ouders van de kinderen af om samen een verslag te schrijven over de gebeurtenissen voor  de verzekering en andere administratieve rompslomp. Wat oorspronkelijk een korte en formele ontmoeting moest worden, draait onverwacht uit op complete chaos. De film is gebaseerd op het toneelstuk God of Carnage van Yasmina Reza en is een adaptatie op scherm van de ‘worst day’ uit het leven van de protagonisten. Wanneer het beschaafde gesprek tussen twee koppels en tevens ouders van ruziënde kinderen uitloopt op een helse scheldpartij en vernederingen, plaats Polanski de kijker in een nogal benauwde situatie. Naarmate de gênante situaties tussen de vier muren toenemen, zak je alsmaar dieper in je zetel uit schaamte. De irritatiegrens wordt telkens weer een beetje opgeschoven en gaat in stijgende lijn richting aangeschoten volwassenen die elkaar de huid vol schelden. De horror suggererende titel insinueert dat hun anderhalf uur geruzie fataal zal aflopen, maar het verhaal houdt net op tijd op zodat we niet ongeduldig op ons horloge hoeven te kijken wanneer er een einde komt aan hun gekrijs.

Niet getreurd, waarde leeftijdsgenoten, wie deze film bekeken heeft begrijpt dat volwassen mensen zich niet altijd zo volwassen en voorbeeldig gedragen als van hen verwacht wordt. Geen winnaar, geen oplossing, geen heuglijke namiddag, maar in plaats daarvan een figuurlijk bloed overgoten relaas met een onovertroffen cast en vlijmscherpe humor.

Thursday, 17 May 2012

Like Crazy


231.000 Europese studenten namen het voorbije jaar deel aan een Erasmus uitwisseling naar het buitenland. Meer dan de helft keert terug met een post-Erasmusdepressie nadat ze het beste jaar van hun prille leven meegemaakt hebben. Maar wat als je daar je soulmate ontmoet en onafscheidelijk wordt van elkaar? Regisseur Drake Doremus neemt je gevaarlijk diep mee in het liefdesverhaal van twee jonge en spontane studenten. Jakob, gespeeld door Anton Yelchin is een Amerikaanse stoelenontwerper en Anna, gespeeld door Felicity Jones, is een Britse schrijfster. Ze leren elkaar kennen in een les ‘media studies’ in L.A. Een kruisende blik, een blozende lach, een papiertje met haar telefoonnummer en hun eerste date is een feit. “What are we going to do when we graduate?” Jakob’s vraag ondersteunt de hele film en het resultaat zijn dure vliegtuigtickets en telefoontjes wat uiteindelijk leidt tot een knipperlichtrelatie tussen de twee. Geen van beide kan de last van een eerste verliefdheid dragen – maar wie kan dat wel?

Like Crazy is een romance die de kijker meesleurt in haar complexiteit. Het is, zoals meerdere romantische films, een boy-meets-girl-scenario, maar wat deze film onderscheidt van de melige drama’s is het gebrek aan cliché. Zowel Jakob als Anna zitten niet braaf thuis op elkaar te wachten, maar vervangen de persoon aan de andere kant van de wereld door een beter bereikbaar lief in eigen omstreken. En toch, telkens opnieuw is het gemis te groot en het verlangen ondraaglijk waardoor ze elkaar meermaals opzoeken. Like Crazy vertelt de waarheid, zijnde: liefde is mooi. Maar –en dit is enkel omdat het de waarheid is– sometimes love hurts.

Enerzijds krijgen we spontaan overkomende handgefilmde scènes te zien en anderzijds worden er snapshots getoond van het koppel in bed, op het strand, al kussend. Nochtans krijgt de kijker niet het gevoel dat die snapshots er zijn om de dialoog te breken. De foto’s lijken als het ware voor onze neus te worden geduwd om zo ons collectief geheugen binnen te dringen. Het voelt aan alsof we het koppel al kunnen doorgronden vanaf het begin van hun prille romance en geleidelijk mee worden genomen doorheen hun liefdesreis vol hindernissen. Een waarschuwing is hier echter wel op zijn plaats: hoewel het verloop van het verhaal als vanzelfsprekend lijkt, eindigt de film vrij dubieus. De laatste scène houdt verschillende interpretaties voor mogelijk, maar laten we het beschouwen als een invulling van de kijker zijn fantasie.

De ene persoon zal zich al meer identificeren met het verhaal over de liefde tussen erasmussers dan de ander, maar iedereen gelooft wel in hun oprechte liefde voor elkaar- die al eens gedwarsboomd wordt door autoriteiten die Anna in London houden wegens visum problemen. Dit verhaal staat bekend als een universele ode aan de passionele maar benauwende verliefdheid tussen jonge en sprankelende mensen. Al is het geen diepgaand psychologisch verhaal, het is wel crazy pijnlijk.

Sunday, 6 May 2012

La Voz Dormida


De week van de Spaans- en Latijns- Amerikaanse film in Gent werd alvast goed ingezet met La Voz Dormida (De Slapende Stem) van regisseur Benito Zambrano, dat meteen het loodzware thema van de tijd na de Spaanse burgeroorlog op de kijker afvuurde. De film is een adaptatie van Dulce Chacon’s historische roman met een setting in 1940, twee jaar na de overwinning van Franco op de communisten in Spanje. Één voor één probeert hij laatstgenoemden te elimineren uit zijn land. Onder de gevangen genomen communisten bevindt zich Hortensia, een zeven maand zwangere vrouw die moedig haar lot afwacht. Ze wordt ter dood veroordeeld, maar de straf zal niet eerder plaatsvinden dan wanneer ze bevallen is. Pepita, de zus van Hortensia komt haar steunen en probeert er alles aan te doen om het doodvonnis van haar zus te voorkomen, ook al is dit niet zonder gevaar.

María León, die de rol van Pepita vertolkt, is meer dan alleen maar een mooi gezichtje. Haar rol bezit het meeste lef, doorzettingsvermogen en emotie. Die eigenschappen maken de charme uit van de overgrote meerderheid van de Spaanse ‘chicas’ en daar maakt Pepita gretig gebruik van om zichzelf uit de ellende te halen. Voorheen werd deze actrice enkel gespot in verscheidene Spaanse series, maar in La Voz Dormida bewijst ze mooi dat ze meer aankan. Haar tegenspeelster Hortensia, vertolkt door Inma Cuesta, hoeft anders ook niet onder te doen wat betreft Spaans temperament. Maar naast geschreeuw en aanmoedigingen voor haar medegevangenen bezorgt het personage van Hortensia de kijker voornamelijk tranen in de ogen, zeker op het moment dat ze dreigt haar pas geboren kind te moeten afstaan. Een kippenvelmoment zinderde door de zaal wanneer Hortensia ‘Duerme mi niña, duerme’ begon te zingen. Haar stem zal in mindere mate effect gehad hebben in het boek, maar dat laatste zal ongetwijfeld ook vochtige ogen hebben opgeleverd.

Afgezien van de emotionele momenten loopt de film ook over van heftige scènes die je naar de keel grijpen. Zo start de film met een koelbloedige terechtstelling van enkele gedetineerden waardoor de kijker al gauw beseft dat het met de rest van de gevangenen evenmin goed zal aflopen. De film staat bol van executies, folteringen en emotionele chantage. Kortom, verlaat je de zaal met een leeg en moedeloos gevoel? Reken maar!

Voor Spanjaarden betekent deze film misschien het zoveelste verhaal over het regime van Franco, maar buitenstaanders kunnen erg getroffen worden door het schrijnende thema. Dit werd duidelijk wanneer er achteraan in de zaal “Franco, cabrón, hijo de puta” geroepen werd. Het is een verleden dat velen van ons niet gauw loslaat. La Voz Dormida , een hard stuk realisme dat blijft nazinderen tot op het bot, is alvast een verhaal om immer verder te vertellen! La Voz merece estar oída! (De stem verdient het om gehoord te worden.)