La Voz Dormida

De week van de Spaans- en Latijns- Amerikaanse film in Gent werd alvast goed ingezet met La Voz Dormida (De Slapende Stem) van regisseur Benito Zambrano, dat meteen het loodzware thema van de tijd na de Spaanse burgeroorlog op de kijker afvuurde. De film is een adaptatie van Dulce Chacon’s historische roman met een setting in 1940, twee jaar na de overwinning van Franco op de communisten in Spanje. Één voor één probeert hij laatstgenoemden te elimineren uit zijn land. Onder de gevangen genomen communisten bevindt zich Hortensia, een zeven maand zwangere vrouw die moedig haar lot afwacht. Ze wordt ter dood veroordeeld, maar de straf zal niet eerder plaatsvinden dan wanneer ze bevallen is. Pepita, de zus van Hortensia komt haar steunen en probeert er alles aan te doen om het doodvonnis van haar zus te voorkomen, ook al is dit niet zonder gevaar.

María León, die de rol van Pepita vertolkt, is meer dan alleen maar een mooi gezichtje. Haar rol bezit het meeste lef, doorzettingsvermogen en emotie. Die eigenschappen maken de charme uit van de overgrote meerderheid van de Spaanse ‘chicas’ en daar maakt Pepita gretig gebruik van om zichzelf uit de ellende te halen. Voorheen werd deze actrice enkel gespot in verscheidene Spaanse series, maar in La Voz Dormida bewijst ze mooi dat ze meer aankan. Haar tegenspeelster Hortensia, vertolkt door Inma Cuesta, hoeft anders ook niet onder te doen wat betreft Spaans temperament. Maar naast geschreeuw en aanmoedigingen voor haar medegevangenen bezorgt het personage van Hortensia de kijker voornamelijk tranen in de ogen, zeker op het moment dat ze dreigt haar pas geboren kind te moeten afstaan. Een kippenvelmoment zinderde door de zaal wanneer Hortensia ‘Duerme mi niña, duerme’ begon te zingen. Haar stem zal in mindere mate effect gehad hebben in het boek, maar dat laatste zal ongetwijfeld ook vochtige ogen hebben opgeleverd.

Afgezien van de emotionele momenten loopt de film ook over van heftige scènes die je naar de keel grijpen. Zo start de film met een koelbloedige terechtstelling van enkele gedetineerden waardoor de kijker al gauw beseft dat het met de rest van de gevangenen evenmin goed zal aflopen. De film staat bol van executies, folteringen en emotionele chantage. Kortom, verlaat je de zaal met een leeg en moedeloos gevoel? Reken maar!

Voor Spanjaarden betekent deze film misschien het zoveelste verhaal over het regime van Franco, maar buitenstaanders kunnen erg getroffen worden door het schrijnende thema. Dit werd duidelijk wanneer er achteraan in de zaal “Franco, cabrón, hijo de puta” geroepen werd. Het is een verleden dat velen van ons niet gauw loslaat. La Voz Dormida , een hard stuk realisme dat blijft nazinderen tot op het bot, is alvast een verhaal om immer verder te vertellen! La Voz merece estar oída! (De stem verdient het om gehoord te worden.)