Like Crazy

231.000 Europese studenten namen het voorbije jaar deel aan een Erasmus uitwisseling naar het buitenland. Meer dan de helft keert terug met een post-Erasmusdepressie nadat ze het beste jaar van hun prille leven meegemaakt hebben. Maar wat als je daar je soulmate ontmoet en onafscheidelijk wordt van elkaar? Regisseur Drake Doremus neemt je gevaarlijk diep mee in het liefdesverhaal van twee jonge en spontane studenten. Jakob, gespeeld door Anton Yelchin is een Amerikaanse stoelenontwerper en Anna, gespeeld door Felicity Jones, is een Britse schrijfster. Ze leren elkaar kennen in een les ‘media studies’ in L.A. Een kruisende blik, een blozende lach, een papiertje met haar telefoonnummer en hun eerste date is een feit. “What are we going to do when we graduate?” Jakob’s vraag ondersteunt de hele film en het resultaat zijn dure vliegtuigtickets en telefoontjes wat uiteindelijk leidt tot een knipperlichtrelatie tussen de twee. Geen van beide kan de last van een eerste verliefdheid dragen – maar wie kan dat wel?

Like Crazy is een romance die de kijker meesleurt in haar complexiteit. Het is, zoals meerdere romantische films, een boy-meets-girl-scenario, maar wat deze film onderscheidt van de melige drama’s is het gebrek aan cliché. Zowel Jakob als Anna zitten niet braaf thuis op elkaar te wachten, maar vervangen de persoon aan de andere kant van de wereld door een beter bereikbaar lief in eigen omstreken. En toch, telkens opnieuw is het gemis te groot en het verlangen ondraaglijk waardoor ze elkaar meermaals opzoeken. Like Crazy vertelt de waarheid, zijnde: liefde is mooi. Maar –en dit is enkel omdat het de waarheid is– sometimes love hurts.

Enerzijds krijgen we spontaan overkomende handgefilmde scènes te zien en anderzijds worden er snapshots getoond van het koppel in bed, op het strand, al kussend. Nochtans krijgt de kijker niet het gevoel dat die snapshots er zijn om de dialoog te breken. De foto’s lijken als het ware voor onze neus te worden geduwd om zo ons collectief geheugen binnen te dringen. Het voelt aan alsof we het koppel al kunnen doorgronden vanaf het begin van hun prille romance en geleidelijk mee worden genomen doorheen hun liefdesreis vol hindernissen. Een waarschuwing is hier echter wel op zijn plaats: hoewel het verloop van het verhaal als vanzelfsprekend lijkt, eindigt de film vrij dubieus. De laatste scène houdt verschillende interpretaties voor mogelijk, maar laten we het beschouwen als een invulling van de kijker zijn fantasie.

De ene persoon zal zich al meer identificeren met het verhaal over de liefde tussen erasmussers dan de ander, maar iedereen gelooft wel in hun oprechte liefde voor elkaar- die al eens gedwarsboomd wordt door autoriteiten die Anna in London houden wegens visum problemen. Dit verhaal staat bekend als een universele ode aan de passionele maar benauwende verliefdheid tussen jonge en sprankelende mensen. Al is het geen diepgaand psychologisch verhaal, het is wel crazy pijnlijk.