My Week with Marilyn

Auteurs, wetenschappers, politici ... het bleek voorheen al een hype te zijn om over deze historische personages films te maken. Shakespeare in Love ging er met een Academy Award vandoor, The Hours dook in de melancholische gedachten van Virginia Woolf (en niet in dat van haar karakters voor een keer) en ook Sigmund Freud werd onlangs op het witte doek vereeuwigd. Maar Simon Curtis is in ieder geval de eerste die inzag dat een film over een showgirl -want dat was ze ook wel tijdens haar excentrieke bestaan- meteen succes zou boeken.  In My Week with Marylin wordt er teruggespoeld naar 1957. Wanneer Marylin Monroe een rol krijgt in de Britse film The Prince and the Showgirl, ligt de weg open voor de jonge ‘3rd assistant’ Colin Clark om miss Monroe écht te leren kennen. Die uitgelezen kans komt als haar kersverse echtgenoot terug naar Amerika moet en zij alleen achterblijft. Tijdens de opnames van The Prince and the Showgirl kampt ze met twijfels over zichzelf en met angst voor het onbekende. Zij vindt steun bij Colin, die op zijn beurt verliefd wordt en z’n liefje Lucy aan de kant schuift. Want het is tenslotte Marilyn Monroe, “fancy and new”.

De verwachting dat de filmmakers zouden hameren op het feit dat Marilyn haar intelligentie al bij al even groot was als haar portie sex-appeal, bleek niet het geval. Na haar dood in 1962 werden enkele van haar dagboekfragmenten gepubliceerd en wat bleek? Marilyn Monroe was meer dan alleen een sexy blondje die iedere man om haar vinger draaide. Want toegegeven, het enige beeld dat we voordien van haar te zien kregen kan worden samengevat in haar bekende lijn van Some Like It Hot: “I’m not very bright I guess. No, just dumb, if I had any brains I wouldn’t be on this crummy train with this crummy girl’s band.”  Nee, we krijgen een onzekere en zelfdestructieve Monroe voorgeschoteld die steun vindt bij mensen die haar steeds weer bevestiging geven. Laten we eerlijk wezen, acteren kon ze wel degelijk en aan ‘présence’ had ze ook geen tekort. Vanwaar dan die melancholische gedragingen en de extreme drang om serieus te worden genomen? Het blijft tot op heden een raadsel en ook deze film kan ons geen antwoord bieden.

Hoewel de spanningen tussen de labiele Amerikaanse actrice en de Engelse manier van regisseren centraal staan in de film, is toch de acteerprestatie van Michelle Williams die de overgrote aandacht van het publiek naar zich toe weet te trekken. Naast de fysieke gelijkenissen krijgen we ook een zeer overtuigende weergave te zien van Marilyn’s vrouwelijke complexiteit in volle glorie. Van uitgelaten giechelen en geflirt tot zichzelf opsluiten in haar kamer en huilend in slaap vallen. Wie echter gaat om Emma Watson ontdaan te zien van haar rol als Hermione Granger houdt deze film beter voor bekeken. Zij trekt haar zelfde outfit aan als in Ballet Shoes, maar vervult in My Week with Marilyn maar een bijrolletje als naaister in de studio en back-up-liefje van Colin. Judi Dench laat zich dan wel weer van haar beste kant zien. Deze oer-Britse actrice past natuurlijk in de setting en maakt het plaatje alsnog af.

Een biografie kan deze film niet genoemd worden. We krijgen enkel een hoop ervaringen te zien van een weekje in het gezelschap te vertoeven van de Amerikaanse diva. Toch wist de film in te zoomen op haar diepste gevoelens en angsten. Kennen we Marilyn beter na de film bekeken te hebben? Helaas, ze is en blijft een ondoorgrondelijke, maar desondanks fascinerende vrouw die als een van de weinigen James Joyce wist te interpreteren. Ik ben alvast benieuwd naar een verfilming over het leven van.. Steve Jobs?