Carnage

Carnage (ook wel ‘bloedvergiet’ vertaald in het Nederlands) speelt zich, anderhalf uur lang, af op dezelfde setting met maar liefst vier personages. Roman Polanski plaatst zijn acteurs in hetzelfde decor als waarin hij zich zelf ook een half jaar bevond als vergelding: een huis. Er zijn reeds genoeg geruchten de ronde gegaan over Polanski zijn verleden, maar laten we zijn werk eens beoordelen afgezien van zijn zedendelict een dertigtal jaar geleden.

Wanneer twee elfjarige jongens ruzie krijgen op school en dat leidt tot jawel, tanden uitslaan, spreken de ouders van de kinderen af om samen een verslag te schrijven over de gebeurtenissen voor  de verzekering en andere administratieve rompslomp. Wat oorspronkelijk een korte en formele ontmoeting moest worden, draait onverwacht uit op complete chaos. De film is gebaseerd op het toneelstuk God of Carnage van Yasmina Reza en is een adaptatie op scherm van de ‘worst day’ uit het leven van de protagonisten. Wanneer het beschaafde gesprek tussen twee koppels en tevens ouders van ruziënde kinderen uitloopt op een helse scheldpartij en vernederingen, plaats Polanski de kijker in een nogal benauwde situatie. Naarmate de gênante situaties tussen de vier muren toenemen, zak je alsmaar dieper in je zetel uit schaamte. De irritatiegrens wordt telkens weer een beetje opgeschoven en gaat in stijgende lijn richting aangeschoten volwassenen die elkaar de huid vol schelden. De horror suggererende titel insinueert dat hun anderhalf uur geruzie fataal zal aflopen, maar het verhaal houdt net op tijd op zodat we niet ongeduldig op ons horloge hoeven te kijken wanneer er een einde komt aan hun gekrijs.

Niet getreurd, waarde leeftijdsgenoten, wie deze film bekeken heeft begrijpt dat volwassen mensen zich niet altijd zo volwassen en voorbeeldig gedragen als van hen verwacht wordt. Geen winnaar, geen oplossing, geen heuglijke namiddag, maar in plaats daarvan een figuurlijk bloed overgoten relaas met een onovertroffen cast en vlijmscherpe humor.

Like Crazy

231.000 Europese studenten namen het voorbije jaar deel aan een Erasmus uitwisseling naar het buitenland. Meer dan de helft keert terug met een post-Erasmusdepressie nadat ze het beste jaar van hun prille leven meegemaakt hebben. Maar wat als je daar je soulmate ontmoet en onafscheidelijk wordt van elkaar? Regisseur Drake Doremus neemt je gevaarlijk diep mee in het liefdesverhaal van twee jonge en spontane studenten. Jakob, gespeeld door Anton Yelchin is een Amerikaanse stoelenontwerper en Anna, gespeeld door Felicity Jones, is een Britse schrijfster. Ze leren elkaar kennen in een les ‘media studies’ in L.A. Een kruisende blik, een blozende lach, een papiertje met haar telefoonnummer en hun eerste date is een feit. “What are we going to do when we graduate?” Jakob’s vraag ondersteunt de hele film en het resultaat zijn dure vliegtuigtickets en telefoontjes wat uiteindelijk leidt tot een knipperlichtrelatie tussen de twee. Geen van beide kan de last van een eerste verliefdheid dragen – maar wie kan dat wel?

Like Crazy is een romance die de kijker meesleurt in haar complexiteit. Het is, zoals meerdere romantische films, een boy-meets-girl-scenario, maar wat deze film onderscheidt van de melige drama’s is het gebrek aan cliché. Zowel Jakob als Anna zitten niet braaf thuis op elkaar te wachten, maar vervangen de persoon aan de andere kant van de wereld door een beter bereikbaar lief in eigen omstreken. En toch, telkens opnieuw is het gemis te groot en het verlangen ondraaglijk waardoor ze elkaar meermaals opzoeken. Like Crazy vertelt de waarheid, zijnde: liefde is mooi. Maar –en dit is enkel omdat het de waarheid is– sometimes love hurts.

Enerzijds krijgen we spontaan overkomende handgefilmde scènes te zien en anderzijds worden er snapshots getoond van het koppel in bed, op het strand, al kussend. Nochtans krijgt de kijker niet het gevoel dat die snapshots er zijn om de dialoog te breken. De foto’s lijken als het ware voor onze neus te worden geduwd om zo ons collectief geheugen binnen te dringen. Het voelt aan alsof we het koppel al kunnen doorgronden vanaf het begin van hun prille romance en geleidelijk mee worden genomen doorheen hun liefdesreis vol hindernissen. Een waarschuwing is hier echter wel op zijn plaats: hoewel het verloop van het verhaal als vanzelfsprekend lijkt, eindigt de film vrij dubieus. De laatste scène houdt verschillende interpretaties voor mogelijk, maar laten we het beschouwen als een invulling van de kijker zijn fantasie.

De ene persoon zal zich al meer identificeren met het verhaal over de liefde tussen erasmussers dan de ander, maar iedereen gelooft wel in hun oprechte liefde voor elkaar- die al eens gedwarsboomd wordt door autoriteiten die Anna in London houden wegens visum problemen. Dit verhaal staat bekend als een universele ode aan de passionele maar benauwende verliefdheid tussen jonge en sprankelende mensen. Al is het geen diepgaand psychologisch verhaal, het is wel crazy pijnlijk.

La Voz Dormida

De week van de Spaans- en Latijns- Amerikaanse film in Gent werd alvast goed ingezet met La Voz Dormida (De Slapende Stem) van regisseur Benito Zambrano, dat meteen het loodzware thema van de tijd na de Spaanse burgeroorlog op de kijker afvuurde. De film is een adaptatie van Dulce Chacon’s historische roman met een setting in 1940, twee jaar na de overwinning van Franco op de communisten in Spanje. Één voor één probeert hij laatstgenoemden te elimineren uit zijn land. Onder de gevangen genomen communisten bevindt zich Hortensia, een zeven maand zwangere vrouw die moedig haar lot afwacht. Ze wordt ter dood veroordeeld, maar de straf zal niet eerder plaatsvinden dan wanneer ze bevallen is. Pepita, de zus van Hortensia komt haar steunen en probeert er alles aan te doen om het doodvonnis van haar zus te voorkomen, ook al is dit niet zonder gevaar.

María León, die de rol van Pepita vertolkt, is meer dan alleen maar een mooi gezichtje. Haar rol bezit het meeste lef, doorzettingsvermogen en emotie. Die eigenschappen maken de charme uit van de overgrote meerderheid van de Spaanse ‘chicas’ en daar maakt Pepita gretig gebruik van om zichzelf uit de ellende te halen. Voorheen werd deze actrice enkel gespot in verscheidene Spaanse series, maar in La Voz Dormida bewijst ze mooi dat ze meer aankan. Haar tegenspeelster Hortensia, vertolkt door Inma Cuesta, hoeft anders ook niet onder te doen wat betreft Spaans temperament. Maar naast geschreeuw en aanmoedigingen voor haar medegevangenen bezorgt het personage van Hortensia de kijker voornamelijk tranen in de ogen, zeker op het moment dat ze dreigt haar pas geboren kind te moeten afstaan. Een kippenvelmoment zinderde door de zaal wanneer Hortensia ‘Duerme mi niña, duerme’ begon te zingen. Haar stem zal in mindere mate effect gehad hebben in het boek, maar dat laatste zal ongetwijfeld ook vochtige ogen hebben opgeleverd.

Afgezien van de emotionele momenten loopt de film ook over van heftige scènes die je naar de keel grijpen. Zo start de film met een koelbloedige terechtstelling van enkele gedetineerden waardoor de kijker al gauw beseft dat het met de rest van de gevangenen evenmin goed zal aflopen. De film staat bol van executies, folteringen en emotionele chantage. Kortom, verlaat je de zaal met een leeg en moedeloos gevoel? Reken maar!

Voor Spanjaarden betekent deze film misschien het zoveelste verhaal over het regime van Franco, maar buitenstaanders kunnen erg getroffen worden door het schrijnende thema. Dit werd duidelijk wanneer er achteraan in de zaal “Franco, cabrón, hijo de puta” geroepen werd. Het is een verleden dat velen van ons niet gauw loslaat. La Voz Dormida , een hard stuk realisme dat blijft nazinderen tot op het bot, is alvast een verhaal om immer verder te vertellen! La Voz merece estar oída! (De stem verdient het om gehoord te worden.)