Coming Soon: The Bling Ring

Als er een nieuwtje van Sofia Coppola op komst is, dan ben ik in mijn nopjes. En dat wou ik ook even laten weten. Voor jullie mij wijzen op het feit dat Somewhere relatief slecht onthaald werd in het verleden, verwijs ik jullie graag nog eens door naar Lost in Translation, The Virgin Suicides of Marie Antoinette. 

Met The Bling Ring slaat Coppola volgens mij wel een heel andere weg in. De film is gebaseerd op 'actual events' en de titel staat ook wel beter bekend als "The Hollywood Hills Burglar Bunch". In 2008 kwam een groepje tieners op het lumineuze idee om in de huizen van bekende Hollywood sterren in te breken. Paris Hilton, Lindsey Lohan, Orlando Bloom en Rachel Bilson waren onder meer het slachtoffer van deze etterbakjes. Maar drie miljoen dollar was hun opbrengst, en dat doen er hen volgens mij niet veel tieners na. Reden te meer om er een film over te maken en dat heeft Coppola weer goed gezien. Verrassend was deze keer haar keuze voor Emma Watson. Ik ben alvast benieuwd of er iets meer schuilt achter dat immer-onschuldig-geportretteerd-meisje met de toverstok.

Die dromerige sfeer waarvoor Coppola meermaals gekenmerkt wordt is niet meer, hoewel ze hier weer een snerpend beeld van de maatschappij weergeeft zoals ze dat al eerder deed in Marie Antoinette en The Virgin Suicides. Laat maar komen!

Release date: November 2013

Coming Soon: To the Wonder

To love is to run the risk of failure, the risk of betrayal. You fear your love has died. It perhaps is waiting to be transformed into something higher. Awaken the divine presence which sleeps in each man, each woman. Know each other in that love that never changes.

Twee jaar na wat we een van zijn meesterwerken kunnen noemen heeft The Tree of Life regisseur Terrence Malick alweer een nieuw pareltje voor ons klaarstaan. To the wonder vertelt het verhaal van Neil (Ben Affleck) die verliefd wordt op een Franse schone in Parijs en haar meeneemt naar Amerika. Na een tijdje wordt Marina (Olga Kurylenko) echter ongelukkig in haar nieuwe omgeving wat voor spanningen zorgt in hun relatie. Zowel Neil als Marina zoeken steun bij priester Quintana (Javier Bardem). Neil wordt op zijn beurt verliefd op een van zijn jeugdvriendinnen Jane, gespeeld door Rachel McAdams. Wanneer Marina haar visum op zijn einde loopt wordt Neil voor een hartverscheurende keuze gezet: trouwen met zijn vakantieliefje of toch maar op veilig spelen en kiezen voor een standvastige relatie met Jane? Hoe je het ook draait of keert, harten zullen er zeker gebroken worden.

Release date: July 2013

Les Adieux à la Reine - Farewell, My Queen

Versailles, 1789. Het doet bij iedereen een belletje rinkelen. Achterdocht en kwade trouw vieren hoogtij aan het hof van Versailles. Sidonie Laborde, gespeeld door Léa Seydoux, beleeft het allemaal van dichtbij mee als voorlezeres van de koningin. De film speelt zich af tijdens de quatorze juillet en de daaropvolgende dagen, wanneer het hof verontrust werd door de bestorming van de Bastille en de steeds groter wordende woede van het Franse volk. Maar voorlopig heeft Marie-Antoinette nog even tijd om languitgerekt in bed te luisteren naar de verhaaltjes die haar hofdame Sidonie voorleest.

Nee, in dit kostuumdrama besloot regisseur Benoît Jacquot om niet voortdurend te filmen in de beroemde spiegelzaal of de privé vertrekken van Marie-Antoinette. We worden wel geïntroduceerd in de kleine en behoorlijk erbarmelijke kamertjes van Hare Koninklijke Majesteit's loopknechtjes. Er zweeft een soort opium in de gangen die de Franse adel hun kastelen op het platteland laat inruilen voor een bouwvallig kleine ruimte, enkel en alleen om in de gunst te komen bij Sa Majesté. Met andere woorden, we krijgen een geheel andere kijk op Versailles en dat was wat mijn aandacht trok. Ook Diane Kruger, hier als Marie-Antoinette, wist mij alweer te overtuigen. Als ze dat niet doet in het Duits, dan wel in het Engels en het Frans. Ze weet van geen ophouden en zou een perfect duo kunnen vormen met onze Vlaamse Matthias Schoenaerts, die gelijkerwijs in iedere taal een uitstekende prestatie neerzet. 

Een negatief kantje aan de film is het feit dat er slechts op één personage toegespitst wordt, waarover we als kijker zeer weinig weten. Ook Sidonie haar obsessie met de vorstin laat ons achter met vele vraagtekens. Het resultaat is een flash van de chaotische situatie aan het hof, zonder daar echt diep op in te gaan. Een gemiste kans, maar wel een goede poging en een realistische weergave van wat obsessie met een mens kan doen. 

The Virgin Suicides

Menig kritiek op Sofia Coppola's Somewhere deed mij teruggrijpen naar haar langspeelfilmdebuut The Virgin Suicides, in de hoop na te gaan waar het volgens vele critici fout is gegaan.  Het resultaat van deze zoektocht bracht mij tot de conclusie dat de film uit 1999 een soortgelijke stijl heeft als Somewhere, alleen bevat The Virgin Suicides meer inhoud en een duidelijke boodschap over de manier waarop men ooglijke dochters zou moeten opvoeden. Van waar sommigen hun slinkse kritiek halen blijft mij een raadsel, maar dochterlief Sofia Coppola blijft de eer van de regisseurs familie hoog houden als je het mij vraagt. Als regiedebuut is haar melancholische The Virgin Suicides zowel gewaagd als sprookjesachtig maar bovenal veelbelovend. 

Het verhaal speelt zicht af in het Amerikaanse Michigan in de jaren 70. Wanneer de jongste dochter van de Lisbon familie zelfmoord probeert te plegen, sturen ze het twaalfjarig meisje naar de psychiater die tot de conclusie komt dat hun dochter vrijheid en contact met de buitenwereld tekort komt om volmaakt gelukkig te zijn. Als oplossing voor hun dochter's kwelling organiseren de katholieke ouders een feestje in de kelder waarbij de vijf meisjes een paar buurjongens mogen uitnodigen. Wat oorspronkelijk hun eerste en veelbelovende feestje had moeten worden, draaide uit op een tweede zelfmoordpoging van hun jongste zus Cecilia, die zich onbehouwen op de tralies van het tuinhek smijt. Hun dartelende dochter Lux, gespeeld door de jonge Kirsten Dunst, probeert enigszins het gezin van haar ondergang te weerhouden. Maar dat blijft niet duren wanneer de ouders hun dochters nog meer proberen te beschermen tegen de buitenwereld. Het strenge ouderlijke toezicht leidde uiteindelijk tot de zelfmoord van de vier overblijvende meisjes.

De reden voor de zelfmoord van de vijf zussen blijft voor iedere kijker een raadsel, vooral omdat de film geen zwaarmoedige sfeer overdraagt. Coppola neemt je mee in het hartstochtelijke en sensuele drama van opgroeiende meisjes en introduceert ons in de wereld van nagellak, dagboeken en klimmende tieners in bomen. Deze sprookjesachtige sfeer maakt dat wij gelukkigerwijs niet met een al te neerslachtig gevoel achterblijven. Desalniettemin laat de zelfmoord van de zussen ons met een duistere impressie achter, des te meer omdat wij de meisjes geconfronteerd zien met verliefdheid, vriendschap en een hechte zusterlijke band. Kortom, we worden geconfronteerd met ondoorgrondelijke tieners die beslissen om een eind te maken aan de benauwende situatie die de ouders hun opleggen liever dan hun geluk te beproeven buiten beschermende vleugels van mama en papa. 

The impossible

Juan Antonio Bayona, a Spanish director as his name equally suggests, decided to base his new movie on a true story of a Spanish family who survived the Indian Ocean tsunami in 2004. Pictures are still freshly printed in our collective memory, which makes it quite risky to adapt the natural disaster on screen. Nevertheless, Bayona didn’t seem to be interested in the spectacular rendering of the wave. Instead of causing tension, he concentrates on the characters, their desperation and the courage to hold on. Above all, the focus lies on hope. The hope to survive, the hope to find back the people you’ve lost and hope to recover the life you’ve had before. However, although Bayona is less interested in the spectacular effects of the disaster, some parts are rendered in a ‘Spielbergian manner’, which makes us memorize this misfortune even longer than we thought it would.

The story starts when a family flies to Thailand to spend their Christmas holidays under the sun. What was meant to be a pleasant and idyllic trip turned out to be a disaster for each one of the family members. When the 98-foot-high wave destroys the houses, lifts cars and causes complete chaos, Maria (Naomi Watts) and her oldest son (Tom Holland) are separated from Henry (Ewan McGregor) and their two younger boys, Thomas (Samuel Joslin) and Simon (Oaklee Pendergast). Once the huge wave crossed the coast the plot is basically limited to the questions ‘Who will survive?’ and ‘Will they find each other back?’.

However, I feel like it's not the first movie that primarily focuses on American tourists as victims of a natural disaster. What happened to the local people and how are they able to move on after they’ve lost everything they’ve ever known? At first it seems quite pretentious but we have to bear in mind that the movie is based on a true story of the Belon family who wanted to spend Christmas in Thailand. A story in which everyone seemingly impossible survives is often regarded as commonplace. Nevertheless, once we see it through, the intention is not so much to reconstruct the horror they’ve been through, but we’re somehow invited to use our imagination and think about these people’s future. How will these survivors ever be able to place the trauma and how will they remember it, if they are ever willing to recall this gruesome event in history. 

Coming soon: Not Fade Away

Soprano-fans en muziek liefhebbers mogen in december de nieuwe film van regisseur David Chase verwachten. De veelbelovende maker van The Sopranos vertelt in zijn filmdebuut het verhaal over een nogal nerdy  tiener die na het ontdekken van rock muziek zijn haar laat groeien, een rock band start, 'cuban boots' draagt en steeds weer in de clinch ligt met zijn vader.

De jaren 60, een populaire setting voor een film over jong en enthousiast opkomend rock talent, was ook voor regisseur David Chase hetzelfde scenario: hij was gedreven in het spelen van drum en droomde om bekend te worden in een rock band. Helaas was er geen muzikale carrière weggelegd voor Chase, maar hij bezorgde ons desondanks een heuse hype met zijn terecht bekroonde (5 Golden Globes) serie The Sopranos. 

Release: December

Moonrise Kingdom

Het mag gezegd worden, Wes Anderson verbaast mij keer op keer met zijn diverse stijl aan onderwerpen. Hoewel Darjeeling Limited voor mij op ieder vlak tekort schoot aan inhoud, deed Anderson de achterstallige goede verwachtingen van het publiek de lucht in schieten met zijn The Fantastic Mr. Fox. In ieder geval, dit keer geen vossen, maar wel een charmant sprookje over twee twaalfjarige probleemkinderen die samen op de vlucht zijn voor het ouderlijk toezicht. Moonrise Kingdom had alweer hoge verwachtingen, maar dit keer kan ik ze terecht beamen.

Twee nieuwe gezichten, Jared Gilman en Kara Hayward, vertolken de rol van Sam en Suzy. Deze muurbloempjes leren elkaar kennen in een wel zeer originele situatie - zoals ook de rest van de gebeurtenissen in de film - en worden verliefd. Sam maakt deel uit van de locale “kaki-scouts”, waar alles uitzonderlijk net en georganiseerd verloopt. Samen met Suzy, die ontdekt dat haar ouders haar beschouwen als een probleemkind, loopt hij weg op zoek naar avontuur en vrijheid. De lokale politie, de ouders van Suzy en de scouts zetten een zoektocht op gang, terwijl Sam en Suzy er een stijlvol kampeeruitje op na houden. Naar het einde van de film toe waren de gelijkenissen met de moderne Peter Pan groter dan de verschillen. Maar in tegenstelling tot dat sprookje, werpt Anderson ook een blik op de oudere generatie en laat alle clichés achterwege. Suzy’s ouders spreken nauwelijks tegen elkaar, slapen in aparte bedden en bovendien houdt Suzy’s moeder er en affaire op na met Captain Sharp, gespeeld door de immer in de filmwereld wederkerende Bruce Willis. Geen stoere Bruce in astronautenpak of in het bezit zijnde van tien handgranaten, maar wel een kwetsbare politieagent die in een triestige caravan woont en afgewezen wordt door de enige vrouw op aarde die hij graag kan zien.

Vermeldenswaardig is ook de keuze van muziek voor deze film. Naast een alweer onvergetelijke en originele score van Alexandre Desplat weet Anderson ook perfect klassieke muziek te combineren met de beelden. Benjamin Britton krijgt de eer om de openingscène leven in te blazen en een glimlach op je gezicht te toveren wanneer je ‘The Young Person’s Guide To The Orchestra’ hoort, een muziekstuk dat toegelicht wordt voor kinderen met een analyse van het orkest.

Opvallend was dit keer zijn beeldcompositie, waarbij we af en toe stillevens te zien kregen. Liefhebbers kunnen er soms niet genoeg van krijgen, maar de kleingeestige vitter zal waarschijnlijk al na een paar keer met de ogen rollen. Love it or hate it, zo beschrijven ze vaak Anderson’s stijl. Nochtans, hij slaagt er als geen ander in om eigenaardige situaties charmant en simpel te laten overkomen zodat een evenwichtige nuance ontstaat. Desalniettemin kan ik deze film niet onder de noemer ‘simpel’ plaatsen, want de complexe maar o zo droge dialogen maken Anderson’s stijl weer helemaal af. Kortom, een relatief alledaagse thematiek met een bekoorlijke cast en scherpe humor. Het was beslist een geneugte om naar te kijken.