The Great Gatsby

In my younger and more vulnerable years my father gave me some advice that I’ve been turning over in my mind ever since. ‘Whenever you feel like criticizing anyone’, he told me, ‘just remember that all the people in this world haven’t had the advantages that you’ve had’.

Toen ik merkte dat de openingszin van de film dezelfde was al die van het boek leunde is lichtjes naar links en fluisterde in mijn buurvrouw haar oor “het zit goed, het boek begint ook zo”. Nochtans, ergens hield ik in mijn achterhoofd dat F. Scott Fitzgerald’s boek wel vaker als onverfilmbaar werd bestempeld. In ieder geval, dat moet wel compenseren met Baz Luhrman’s aanleg voor visuele klassiekers waar ik al zo vaak van onder de indruk ben geweest. Want als iemand het aandurft om jazz te vervangen door rap en een literaire antiheld in stijl naar 3D te gieten - iets wat overigens enkel voor avatar mannetjes is weggelegd- dan is het zonder twijfel Baz Luhrman. 

De film vertelt het meeslepende verhaal vanuit het perspectief van Nick Carraway, een jonge schrijver die naar New York verhuist in 1922 op zoek naar zijn eigen ‘American dream’. Zijn rijke buurman Jay Gatsby organiseert ieder weekend decadente feestjes waarbij de helft van New York onuitgenodigd op afkomt. Maar wanneer Nick Carraway een hoogstpersoonlijke uitnodiging krijgt blijkt er meer achter te zitten. Als Nick erachter komt dat Jay Gatsby hem gebruikt om dichter te komen bij zijn nichtje Daisy, wordt hij de getuigde van een onmogelijke liefde terwijl hij een glimp probeert op te vangen van de decadentie en de ononderbroken illusies probeert te vatten van de nouveaux riches. Afwisselend met de beelden van de stijlvolle feestjes waar de champagne rijkelijk stroomt, krijgen we Nick Carraway te zien die enkele jaren later zijn opinie geeft over de gebeurtenissen. De roaring twenties zijn niet langer, jazz is niet meer wat het geweest is en Wall Street is gecrasht. Maar wat er met old sport Gatsby gebeurt zullen wij pas te weten komen wanneer Carraway alles netjes op papier heeft gezet.

Namen als DiCaprio, Maguire en Mulligan doen de verwachtigen pijlsnel de hoogte in schieten. Toby Maguire’s rol als Nick Carraway is echter wel verkeerd geadresseerd. Zijn kinderachtige obsessie voor Gatsby komt niet tot zijn recht en hoewel Carraway alle aandacht naar zich toe trekt in het boek, krijgen we toch de indruk dat dit meer door Jay Gatsby en Tom Buchanan wordt gedaan in de film. Carry Mulligan’s acteerprestaties hebben mij overigens nog nooit teleurgesteld, maar Daisy’s droevige, zwakke, en karakterloze personage is ook weinig succesvol. Gatsby’s personage als man-of-the-world komt dan wel weer geloofwaardig over, hoewel we zijn echte persoonlijkheid pas veel te laat in de film leren kennen.

Noemenswaardig is ook de keuze van muziek waarbij we namen zien passeren als Lana Del Rey, Florence + The machine en zelfs Gotye (die uiteindelijk enkel voor de aftiteling werd gebruikt). Ettelijke artikelen werden gepubliceerd waarin ze zich afvroegen waarom Kayne West de ‘ideale’ soundtrack is bij deze film. Als het antwoord op de vraag is ‘omdat onze maatschappij een spiegelbeeld is van de roaring twenties’ dan vind ik de match nogal flauwtjes. Alsof dat nog niet erg genoeg is gieten ze Lana Del Rey’s ‘Young and beautiful’ in een foxtrot versie, waardoor het al zijn charme acuut verliest. Het enige nummer dat perfect tot zijn recht komt is ‘Together’ van The xx dat door merg en been gaat en de complexe relatie tussen Daisy en Gatsby foutloos portretteert. 

Bewonderenswaardig toch hoe Fitzgerald's verhaal ons zovele jaren later nog achtervolgt. En als het niet is op literair vlak met de vele fancy uitgaven van het boek, dan wel op vlak van mode. Ik moet toegeven dat Luhrman de wereld van de super-rich feilloos weet te schetsen, maar het is waar als ze zeggen dat Fitzgerald meer voor Hollywood gedaan heeft dan zij voor hem. Hoe dan ook, Fitzgerald neemt zijn wraak door de vloek die rust op iedere filmadaptatie. 

-So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.-

Beasts of the Southern Wild

“Een prachtig debuut van een veelbelovende filmmaker”, zegt de Unie van de filmkritiek (UFK). En daar kan ik hen alleen maar gelijk in geven.  De Amerikaanse regisseur Benh Zeitlin weet als geen ander realiteit en fantasie op een overtuigende en meeslepende manier met elkaar te combineren. Beasts of the Southern Wild sleepte vier oscar nominaties in de wacht en dit zal u wellicht niet verwonderen na het bekijken van dit visueel pareltje.

Het bijzonder jonge hoofdpersonage van deze film heet Hushpuppy. Zij woont samen met haar alcoholistische vader in 'The Bathtub', een bijna overstroomd moerasgebied aan de Zuid-Amerikaanse staat Louisiana. Op haar leeftijd zou alles nog zorgeloos en avontuurlijk moeten zijn, maar de harde opvoeding van haar vader zorgt ervoor dat zij op alle onheil voorbereid is. Met dit onheil bedoel ik meer bepaald het besef dat de inwoners van 'The Bathtub' op slechts één storm verwijderd zijn van hun neergang. Met een bunsenbrander die groter is dan haarzelf moet Hushpuppy haar eigen eten weten op te warmen. Dat dit leidt tot brand in haar macabere hut en een woede uitbarsting van haar vader zal u wellicht niet verwonderen. Maar toch is zij in haar eigen wereld de held van het bijna overstroomde eiland.    

                                        

Twee redenen waarom deze film de moeite waard is om te bekijken: eerst en vooral omdat de vertolking van beide hoofdpersonages bewonderenswaardig is. Amper vijf jaar was Quvenzhané Wallis bij de opnames van deze film en zeven jaar toen ze terecht genomineerd werd voor een oscar als beste vrouwelijke hoofdrol. Alleen kon ze Jennifer Lawrence haar genialiteit in Silver Linings Playbook niet overstijgen. Maar een oscarnominatie aan zeven jarige leeftijd, doe haar dat maar eens na! De tweede reden waarom je deze film niet mag missen is omdat Benh Zeitlin je meeneemt op een reis die afwisselt tussen realiteit en fantasie. U zal misschien fronsen als ik zeg dat prehistorische wezens in deze film terug tot leven komen en nederig buigen voor dit jonge hoofdpersonage, maar u zal des te meer versteld staan over de overtuigde manier waarop dit weergegeven wordt. Met andere woorden, een visueel pareltje dat ieders hart doet smelten en tegelijkertijd heel wat controverse veroorzaakt heeft in Amerika. Ik beschouw het wellicht als de meest ontroerende film van 2012, ook al is het ten strengste verboden om te huilen in deze film! 

Coming Soon: The Bling Ring

Als er een nieuwtje van Sofia Coppola op komst is, dan ben ik in mijn nopjes. En dat wou ik ook even laten weten. Voor jullie mij wijzen op het feit dat Somewhere relatief slecht onthaald werd in het verleden, verwijs ik jullie graag nog eens door naar Lost in Translation, The Virgin Suicides of Marie Antoinette. 

Met The Bling Ring slaat Coppola volgens mij wel een heel andere weg in. De film is gebaseerd op 'actual events' en de titel staat ook wel beter bekend als "The Hollywood Hills Burglar Bunch". In 2008 kwam een groepje tieners op het lumineuze idee om in de huizen van bekende Hollywood sterren in te breken. Paris Hilton, Lindsey Lohan, Orlando Bloom en Rachel Bilson waren onder meer het slachtoffer van deze etterbakjes. Maar drie miljoen dollar was hun opbrengst, en dat doen er hen volgens mij niet veel tieners na. Reden te meer om er een film over te maken en dat heeft Coppola weer goed gezien. Verrassend was deze keer haar keuze voor Emma Watson. Ik ben alvast benieuwd of er iets meer schuilt achter dat immer-onschuldig-geportretteerd-meisje met de toverstok.

Die dromerige sfeer waarvoor Coppola meermaals gekenmerkt wordt is niet meer, hoewel ze hier weer een snerpend beeld van de maatschappij weergeeft zoals ze dat al eerder deed in Marie Antoinette en The Virgin Suicides. Laat maar komen!

Release date: November 2013

Coming Soon: To the Wonder

To love is to run the risk of failure, the risk of betrayal. You fear your love has died. It perhaps is waiting to be transformed into something higher. Awaken the divine presence which sleeps in each man, each woman. Know each other in that love that never changes.

Twee jaar na wat we een van zijn meesterwerken kunnen noemen heeft The Tree of Life regisseur Terrence Malick alweer een nieuw pareltje voor ons klaarstaan. To the wonder vertelt het verhaal van Neil (Ben Affleck) die verliefd wordt op een Franse schone in Parijs en haar meeneemt naar Amerika. Na een tijdje wordt Marina (Olga Kurylenko) echter ongelukkig in haar nieuwe omgeving wat voor spanningen zorgt in hun relatie. Zowel Neil als Marina zoeken steun bij priester Quintana (Javier Bardem). Neil wordt op zijn beurt verliefd op een van zijn jeugdvriendinnen Jane, gespeeld door Rachel McAdams. Wanneer Marina haar visum op zijn einde loopt wordt Neil voor een hartverscheurende keuze gezet: trouwen met zijn vakantieliefje of toch maar op veilig spelen en kiezen voor een standvastige relatie met Jane? Hoe je het ook draait of keert, harten zullen er zeker gebroken worden.

Release date: July 2013

Les Adieux à la Reine - Farewell, My Queen

Versailles, 1789. Het doet bij iedereen een belletje rinkelen. Achterdocht en kwade trouw vieren hoogtij aan het hof van Versailles. Sidonie Laborde, gespeeld door Léa Seydoux, beleeft het allemaal van dichtbij mee als voorlezeres van de koningin. De film speelt zich af tijdens de quatorze juillet en de daaropvolgende dagen, wanneer het hof verontrust werd door de bestorming van de Bastille en de steeds groter wordende woede van het Franse volk. Maar voorlopig heeft Marie-Antoinette nog even tijd om languitgerekt in bed te luisteren naar de verhaaltjes die haar hofdame Sidonie voorleest.

Nee, in dit kostuumdrama besloot regisseur Benoît Jacquot om niet voortdurend te filmen in de beroemde spiegelzaal of de privé vertrekken van Marie-Antoinette. We worden wel geïntroduceerd in de kleine en behoorlijk erbarmelijke kamertjes van Hare Koninklijke Majesteit's loopknechtjes. Er zweeft een soort opium in de gangen die de Franse adel hun kastelen op het platteland laat inruilen voor een bouwvallig kleine ruimte, enkel en alleen om in de gunst te komen bij Sa Majesté. Met andere woorden, we krijgen een geheel andere kijk op Versailles en dat was wat mijn aandacht trok. Ook Diane Kruger, hier als Marie-Antoinette, wist mij alweer te overtuigen. Als ze dat niet doet in het Duits, dan wel in het Engels en het Frans. Ze weet van geen ophouden en zou een perfect duo kunnen vormen met onze Vlaamse Matthias Schoenaerts, die gelijkerwijs in iedere taal een uitstekende prestatie neerzet. 

Een negatief kantje aan de film is het feit dat er slechts op één personage toegespitst wordt, waarover we als kijker zeer weinig weten. Ook Sidonie haar obsessie met de vorstin laat ons achter met vele vraagtekens. Het resultaat is een flash van de chaotische situatie aan het hof, zonder daar echt diep op in te gaan. Een gemiste kans, maar wel een goede poging en een realistische weergave van wat obsessie met een mens kan doen. 

The Virgin Suicides

Menig kritiek op Sofia Coppola's Somewhere deed mij teruggrijpen naar haar langspeelfilmdebuut The Virgin Suicides, in de hoop na te gaan waar het volgens vele critici fout is gegaan.  Het resultaat van deze zoektocht bracht mij tot de conclusie dat de film uit 1999 een soortgelijke stijl heeft als Somewhere, alleen bevat The Virgin Suicides meer inhoud en een duidelijke boodschap over de manier waarop men ooglijke dochters zou moeten opvoeden. Van waar sommigen hun slinkse kritiek halen blijft mij een raadsel, maar dochterlief Sofia Coppola blijft de eer van de regisseurs familie hoog houden als je het mij vraagt. Als regiedebuut is haar melancholische The Virgin Suicides zowel gewaagd als sprookjesachtig maar bovenal veelbelovend. 

Het verhaal speelt zicht af in het Amerikaanse Michigan in de jaren 70. Wanneer de jongste dochter van de Lisbon familie zelfmoord probeert te plegen, sturen ze het twaalfjarig meisje naar de psychiater die tot de conclusie komt dat hun dochter vrijheid en contact met de buitenwereld tekort komt om volmaakt gelukkig te zijn. Als oplossing voor hun dochter's kwelling organiseren de katholieke ouders een feestje in de kelder waarbij de vijf meisjes een paar buurjongens mogen uitnodigen. Wat oorspronkelijk hun eerste en veelbelovende feestje had moeten worden, draaide uit op een tweede zelfmoordpoging van hun jongste zus Cecilia, die zich onbehouwen op de tralies van het tuinhek smijt. Hun dartelende dochter Lux, gespeeld door de jonge Kirsten Dunst, probeert enigszins het gezin van haar ondergang te weerhouden. Maar dat blijft niet duren wanneer de ouders hun dochters nog meer proberen te beschermen tegen de buitenwereld. Het strenge ouderlijke toezicht leidde uiteindelijk tot de zelfmoord van de vier overblijvende meisjes.

De reden voor de zelfmoord van de vijf zussen blijft voor iedere kijker een raadsel, vooral omdat de film geen zwaarmoedige sfeer overdraagt. Coppola neemt je mee in het hartstochtelijke en sensuele drama van opgroeiende meisjes en introduceert ons in de wereld van nagellak, dagboeken en klimmende tieners in bomen. Deze sprookjesachtige sfeer maakt dat wij gelukkigerwijs niet met een al te neerslachtig gevoel achterblijven. Desalniettemin laat de zelfmoord van de zussen ons met een duistere impressie achter, des te meer omdat wij de meisjes geconfronteerd zien met verliefdheid, vriendschap en een hechte zusterlijke band. Kortom, we worden geconfronteerd met ondoorgrondelijke tieners die beslissen om een eind te maken aan de benauwende situatie die de ouders hun opleggen liever dan hun geluk te beproeven buiten beschermende vleugels van mama en papa. 

The impossible

Juan Antonio Bayona, a Spanish director as his name equally suggests, decided to base his new movie on a true story of a Spanish family who survived the Indian Ocean tsunami in 2004. Pictures are still freshly printed in our collective memory, which makes it quite risky to adapt the natural disaster on screen. Nevertheless, Bayona didn’t seem to be interested in the spectacular rendering of the wave. Instead of causing tension, he concentrates on the characters, their desperation and the courage to hold on. Above all, the focus lies on hope. The hope to survive, the hope to find back the people you’ve lost and hope to recover the life you’ve had before. However, although Bayona is less interested in the spectacular effects of the disaster, some parts are rendered in a ‘Spielbergian manner’, which makes us memorize this misfortune even longer than we thought it would.

The story starts when a family flies to Thailand to spend their Christmas holidays under the sun. What was meant to be a pleasant and idyllic trip turned out to be a disaster for each one of the family members. When the 98-foot-high wave destroys the houses, lifts cars and causes complete chaos, Maria (Naomi Watts) and her oldest son (Tom Holland) are separated from Henry (Ewan McGregor) and their two younger boys, Thomas (Samuel Joslin) and Simon (Oaklee Pendergast). Once the huge wave crossed the coast the plot is basically limited to the questions ‘Who will survive?’ and ‘Will they find each other back?’.

However, I feel like it's not the first movie that primarily focuses on American tourists as victims of a natural disaster. What happened to the local people and how are they able to move on after they’ve lost everything they’ve ever known? At first it seems quite pretentious but we have to bear in mind that the movie is based on a true story of the Belon family who wanted to spend Christmas in Thailand. A story in which everyone seemingly impossible survives is often regarded as commonplace. Nevertheless, once we see it through, the intention is not so much to reconstruct the horror they’ve been through, but we’re somehow invited to use our imagination and think about these people’s future. How will these survivors ever be able to place the trauma and how will they remember it, if they are ever willing to recall this gruesome event in history.